Με αφορμή τις πρόσφατες αναταραχές και τις συζητήσεις που προκαλεί το Μεταναστευτικό-Προσφυγικό ζήτημα χρήσιμο είναι να επεξηγηθούν κάποια πράγματα σε ο, τι αφορά στην αντιμετώπιση του από τις κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Δημοκρατίας.

Μπορούμε να διακρίνουμε τρεις κύριες οπτικές αντιμετώπισης του ζητήματος

Α) Η συντηρητική- δεξιά οπτική. Σύμφωνα με αυτήν θα πρέπει να υιοθετηθεί σκληρή στάση προς αποφυγή πληθυσμιακής και πολιτιστικής αλλοίωσης. Το Κράτος και οι θεσμικοί εκπρόσωποί του θεωρούνται δέσμιοι τρίτων δυνάμεων, λειτουργούν πριμοδοτικά για τους μετανάστες ενώ, αντιθέτως, αδιαφορούν για τους πολίτες της Χώρας.

Β) Η αριστερίστικη οπτική.  Σε πλήρη αντίθεση με την προηγούμενη, θεωρεί εξ ορισμού θετική την έλευση των προσφύγων- μεταναστών καθώς μέσω αυτών θα λυθεί το δημογραφικό πρόβλημα. Η οποιασδήποτε μορφής αντίρρηση δαιμονοποιείται και χαρακτηρίζεται φασιστική και όποια απόπειρα μετριοπαθούς αντιμετώπισης θεωρείται ότι περιστέλλει τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Γ) Η ρεαλιστική οπτική. Η οπτική αυτή δεν συμμερίζεται τις υπερβολές των δύο προηγουμένων και αναγνωρίζει τους κινδύνους που ελλοχεύουν από αυτές. Αναγνωρίζει την σύνθετη φύση του προβλήματος και την ανεπάρκεια των μονομερών ενεργειών. Πέραν αυτού όμως δεν έχει αυταπάτες σχετικά με την ισχύ και τις δυνατότητες της Ελλάδας και δεν προσβλέπει σε κάτι περισσότερο αυτό αυτονόητο την σωτηρία δηλαδή ανθρώπινων ζωών και την εξασφάλιση αξιοπρεπών συνθηκών διαβίωσης. Το κύριο πλεονέκτημα αυτής της οπτικής είναι ότι δεν θεωρεί την Ελλάδα τον κυριότερο παράγοντα επίλυσης του Μεταναστευτικού την ίδια στιγμή μάλιστα που άλλες ευρωπαϊκές χώρες είναι πλήρως αρνητικές σε ο,τι αφορά στον επιμερισμό των ανθρώπων που φθάνουν στην ευρωπαϊκή ήπειρο.

Είναι φανερό ότι η βάση των κομμάτων εξουσίας τάσσεται υπέρ μιας εκ των δύο πρώτων τρόπων σκέψης εξαιτίας ιδεοληψιών και ελλιπούς κατανόησης της πραγματικότητας. Η υιοθέτηση όμως από τα κόμματα αυτών των λογικών και η μετατροπή τους σε πολιτική πρακτική μπορεί να αποδειχθεί κατ’ αρχάς αδιέξοδη και εν τέλει καταστροφική. Για αυτό η μόνη εθνικά ωφέλιμη προσέγγιση του ζητήματος είναι η τρίτη-ρεαλιστική προσέγγιση.